संदीप खरे - मी हजार चिंतानी

मी हजार चिंतानी हे डोके खाजवतो
तो कट्ट्यावर बसतो, घुमतो, शिळ वाजावतो

मी जुनाट दारापरी कीरकीरा बंदी
तो सताड उघड्या खिडकीपरी स्वछंदी
मी बिजागरीशी जीव गंजवीत बसतो
तो लंघून चौकट पार निघाया बघतो

डोळ्यात माझिया सूर्याहून संताप
दिसतात त्वचेवर राप ऊन्हाचे शाप
तो त्याच ऊन्हाचे झगझगीत लखलखते
घडवून दागिने सूर्यफूलांवर झुलतो

मी पायी रुतल्या काचंवरती चिडतो
तो त्याच घेऊनी नक्षी मांडून बसतो
मी डाव रडीचा खात जिंकतो अंती
तो स्वच्छ मोकळ्या मुक्त मनाने हरतो

मी आस्तिक मोजत पुण्याईची खोली
नवसांची ठेवत लाच लावतो बोली
तो मूळात येतो इछा अर्पून साऱ्या
अन्‌ धन्यवाद देवाचे घेउन जातो

मज अध्यत्माचा रोज नवा श्रुंगार
लपतो न परी चेहरा आत भेसूर
तो फक्त ओढतो शाल नभाची तरीहि
त्या शाम निळ्याच्या मोरपिसापरी दिसतो

मी हजार चिंतानी हे डोके खाजवतो
तो कट्ट्यावर बसतो, घुमतो, शिळ वाजावतो